Paardrijden & Bungeejumpen

Zondag 14 september

De wekker ging veel te vroeg ppff, het was ook echt weer haasten. Met toast in mijn handen rende ik de bus in die precies op tijd klaar stond zodat we 6.45 uur wegreden. Samen met twee andere meiden uit ons hostel haalde we nog maar twee andere mensen op. Lekker rustig dus met zes mensen. Na een uur gooide we de eerste er al uit. Daarna reden we nog een stuk verder naar een klein wegrestaurantje waar we nog even wat konden eten. Daarvandaan was het nog maar 20 minuutjes voor ons, ging dus lekker snel. Aangekomen bij de lodge; Dijembe werden we verwelkomd door een heel dierencommité haha. Drie paarden, twee honden en een huisgeit. Ohja en wat mensen natuurlijk. De kamer was nog niet helemaal klaar maar dat gaf ons de tijd via internet even de -helaas- laatste paar nachtjes te regelen qua overnachtingen en activiteiten. Na wat heen en weer gebel en gemail was dat ook klaar en konden we wat leuks gaan doen. Jaja paardrijden werd het. Sjah die lieve beestjes waren er natuurlijk niet voor niets. James een jongen van 19 uit Engeland die hier ook maar was blijven hangen om te werken tijdens het reizen zou samen met ons het bos in gaan. We waren dus maar met z'n drieën, prive buitenrit wat een luxe. Vanuit de lodge liepen we naar het centrum waar de paarden klaargemaakt werden en de rit vertrok. Ik reed op een mooi wit paard genaamd Marshmallow. Een echte bitch, miss haantje de voorste. We hebben lekker een stuk door net bos gereden en mochten ons eigen tempo bepalen. Op het moment dat ik haar dan eindelijk in galop had ging ze ook als een malle, tranen gleden over mijn wangen van de snelheid wiehoeeee. Terug gekomen in het centrum aten we even wat kleins want om 17.00 uur hadden we gereserveerd bin de Bloukrans Bridge voor de bungeejump van 216m hoog. Jaja Patrick zou ook gaan, wat een held met zijn hoogtevrees zeg. In de auto die kant op kon ik het niet laten om hem een beetje gek te maken. Eenmaal bij de brug aangekomen begon het bij mij toch ook wel te kriebelen die spanning. Nadat je netjes betaald hebt en iets ondertekend hebt word je gewogen en schrijven ze op je hand je gewicht en een nummer. Dan word je doorgestuurd naar een plek waar je in een soort klimtuig moet stappen. De mannen die dat deden waren allemaal heel relaxt en spontaan, was natuurlijk ook met een reden. Op een gegeven moment kwam er een aan die zich voorstelde en zei dat hij vandaag degene was die ervoor zou zorgen dat we beide veilig terug zouden komen. Pfieuw gelukkig maar. We liepen richting de brug en ik voelde mijn hart ondertussen ook in mijn keel zitten. Voordat we bij de springplek kwamen loop je een stuk onder de brug op een ondergrond waarbij je zo diep de kloof inkijkt, mooi uitzicht. Toen ik achter me keek om te kijken hoe het met mijn wederhelft ging schrok ik toch wel een beetje. Die angstige blik, aahh arm ding. Ik zei gelijk al dat hij het echt niet hoefde te doen wanneer hij niet wilde. Nee ik durf dit niet zei hij. Jammer maargoed met hoogtevrees snap ik best dat je er niet zo op zit te wachten. Eenmaal op de plaats van bestemming ging alles erg snel. Onderweg daar naartoe had hij namelijk alles al uitgelegd wat er ging gebeuren. Vanaf het begin werden er natuurlijk foto's gemaakt en gefilmd. Eerst kreeg ik iets om mijn voeten waar het elastiek om zou komen. Klik klik en vast zat ik. En nog geen paar seconde later stond ik met mijn tenen over de rand. Wat nou niet naar beneden kijken, tuurlijk wel gheghe... Mooi uitzicht. Voordat je springt moet je naar voren kijken en je armen op schouderhoogte. 5, 4, 3, 2, 1... Jump! Aaarrrggghhhh haha ik zei nog stoer tegen Patrick ja je moet wel je ogen open houden maar mijn eerste reactie was mijn handen voor me ogen. Onderweg bedacht ik oh nee niet doen zonde dus snel weer weg die handen. Adrenalineeeeeeeeeeeeee, die vijf seconden vrije val waren zo voorbij. Na een paar keer heen en weer gestuiterd te zijn werd ik naar boven gehaald. Eenmaal boven zag ik Patrick in een keer op de box zitten waar je benen werden vast gemaakt... Huh??

Nadat Sandra was gesprongen, dacht ik... nu kan ik het niet maken om niet te springen. Terwijl we onder de brug op een soort rooster liepen 216 meter boven de afgrond dacht ik echt van NEE dit ga ik echt niet doen. Waarom... Ik had vroeger last van hoogtevrees, maar dat is wel steeds minder aan het worden. Eenmaal aangekomen bij het middelpunt werden we opgevangen door allemaal Afrikaanse jongens. Die waren vet relaxt terwijl ik dat absoluut niet was. Er was iets in me dat me toch niet tegen hield. Een jongen riep me en zei dat ik op een box moest gaan zitten. Ik zat vooruit te kijken en ondertussen liet ik die jongen zijn gang gaan om me in te binden volgens procedure. Sandra was ondertussen al boven, die probeerde me nog aan te spreken, maar ik was even in mezelf gekeerd. Ik moest gaan staan het elastiek werd aan me benen vast gemaakt. Tussen de twee jongens in werd ik naar de rand begeleid. Ja met je voeten over de rand jaja. Oke, daar stond ik met alleen nog me hakken op het randje. Ik keek niet naar beneden. 5, 4, ja dan is het niet meer denken en gaan. Wooowwwww, Jezus, ja dan is er geen houden meer aan. Kon het gewoon niet geloven, dan hang je naar een paar keer stuiteren boven de afgrond. Dat duurt ook het langs. Voor het springen zeiden de jongens nog. Maak je veters van je schoenen nog even goed vast. Het enige waar ik aandacht toen ik daar zo hing. Oooh het lijkt wel of me schoenen losser gaan zitten. Terwijl al het bloed naar je hoofd stroomt. Ondertussen sturen ze vanaf boven iemand naar je toe om je op te halen. Het eerste wat ik deed toen ik die jongen zag is hem bij zijn benen vastgrijpen. Terwijl ik dat zelf niet eens door had. En die jongen zei kijk even naar boven ze maken foto's van je. Eenmaal boven ja wauw. Ik zou het zo weer doen. Dit moet je echt een keer hebben gedaan. Waarom dan maar gelijk niet de hoogste van de wereld. Helaas waren er al aardig wat meer mensen voor me gesprongen, anders stond ik nu het in het Guinness Book of records. Daar staat deze jump dan ook al in.

Als dank aan de jongens kon je voor een klein prijsje een stuk elastiek kopen wat ooit gebruikt was daar, wel leuk idee. De foto's namen we ook mee, sjah anders geloven jullie ons niet. Ook kregen we een certificaat mee. Eenmaal terug in de auto kwamen onze heldhaftige verhalen eruit gheghe. Terug bij de lodge kleedde we ons om en gingen opzoek naar restaurant Rafters wat wel lekker lokaal eten zou hebben. Met een lekkere rose aten we oa bobotie.. Mjammiej. Niet heel laat doken we ons nestje in, we waren best op en wilde de volgende dag niet te laat opstaan.