Adventure trail

Maandag 14 januari

We werden wakker van het licht en de kramp in onze spieren, tijd om op te staan dus. Vandaag stond er een pittige wandeling op de planning, zin in! We ontbeten weer bij datzelfde restaurantje en om 09.15 uur vertrokken we over het strand richting een plaatsje waar we echt zouden gaan beginnen bet klimmen. We moesten namelijk een grote klim in het oerwoud maken naar een klein indianen dorpje. Niet iedereen ging mee. Een paar bleven achter op onze camping en een paar haakte af bij het plaatsje waar we zouden gaan stijgen. Op onze camping wat praktisch gezien aan het strand ligt mocht je absoluut niet zwemmen. De onderstroming is daar namelijk veel te sterk. As je de zee zag wilde je daar ook echt de gok niet wagen, dat was juist we de schoonheid van dat strand... Zo mooi ongerept stuk natuur, prachtig gewoon. We doken met een klein groepje de natuur in. Onbeschrijflijk mooie, prachtige, overweldigende en geweldige natuur om te zien. Daar werd je echt stil van. Elke stap die ik zette genoot ik van elke vierkante millimeter om mij heen. Groen groen groen en nog eens groen. Daar kunnen wij als land wel een puntje aan zuigen. Daar zou ik nog bladzijde mee vol kunnen schrijven over de schoonheid van de ongerepte natuur van Tyrona NP. Maargoed, langzaam werd het steeds zwaarder het was echt klimmen en klauteren met handen en voeten. Op een gegeven moment was er één die achterbleef en misschien op zijn eigen tempo verder zou gaan, wij waren samen met hem achter dus moesten even een pepertje in de kont doen om bij de rest van de groep te komen. We kamen aan op een punt waarop we twijfelde welke kant we op moesten. We dachten rechtdoor, maar we hoorde de rest van de groep rechtsboven ons. Dus gingen we ook die kant op. Dat hadden we dus niet moeten doen. Bijna een uur lang liepen we omhoog op eigenlijk een onmogelijke pad wat eigenlijk helemaal geen pad was. We wisten niet waar we heen liepen, maar gingen gewoon op de gok klimmend naar boven. Yeah, dit is nou waar ik gek op ben... Avontuur! Nadat een paar vooruit klommen om te kijken waar we uitkwamen en dat niks bleek te zijn besloten we terug te gaan via dezelfde weg en te kijken of we het pad weer konden oppakken waar we fout gingen. Dat ging redelijk goed, toch wist één iemand onderweg licht gewond te raken. Toen we terug kwamen op het pad besloten Marion en een paar andere terug te gaan naar beneden. Wij gingen met ee. Groepje van zes mensen verder. Tijdens het uithijgen op dat ene cruciale punt zagen we iets... Een pijl die de goede kant op wees. Ppff stom die hebben we dus gemist. De wandeling verder was echt top, zwaar maar zeker de moeite waard. Het eindpunt dan weer niet. Een paar stenen moest iets archeologisch voorstellen, en het dorpje hebben we nooit gevonden. Wel een paar mensen met een simpel koelkistje met drinken erin, jeej daar waren we wel aan toe. We zaten net even bij te komen toen tot onze stomme verbazing de afhaker kwam aanlopen. Wauw die was dus blijkbaar wel doorgegaan en nog eerder de top bereikt dan ons. Met z'n zevenen daalde we dus weer langzaam af, er was namelijk maar één pad. Dat was nog zwaarder dan naar boven zeg ppff. De beentjes werden natuurlijk moe en slapper dus, maar we kwamen weer veilig terug op het strand bij het dorpje. Tijd voor een drankje. Daar kwamen we weer een paar van de groep tegen die weer aansloten het laatste uurtje richting onze camping. Onderweg weer een drankje en daar kregen Pat en ik een fotoshoot van een pro haha, dat moeten mooie kiekjes geworden zijn. Terug op de camping dronken we er nog één en gingen daarna lekker douchen. Dat was een open koude douche met uitkijk op de rimboe, lekker primitief. Nu stonde wij die ochtend wel samen maar die avond mochten wij de ruimte delen met drie andere naakte Colombianen. Terug op het terrasje aten we lekker wat. Met een gezellig groepje bleven we weer achter met een fles wijn en vele blikjes bier, dolle boel dus. Aangezien we niet heel lekker sliepen gingen wij via het donkere strand met z'n tweetjes op zoek naar een lege tent om te kunnen kraken haha. Dat lukte, alleen wist ik het voor elkaar te krijgen de rits stuk te trekken, woepsie. Patrick is al zo gek op alle beestjes haha. Om 02.15u besloten we dus toch maar terug te gaan naar onze hangmat. Zelfs toen ik met mijn voet zijn voet aanraakte dacht hij al aangevallen te worden door rare beesten. Dus kropen we weer knus tegen elkaar aan.