Ayudame

Donderdag 27 december

We werden al vroeg wakker aangezien het felle daglicht onze raam binnen scheen. Toen ik op mijn horloge keek schrok ik, het was pas 6.00 uur. Jetlag he. We kozen ervoor op te staan zodat we nog even wat konden uitzoeken voor ons bezoek aan mijn tehuis; AYUDAME. Jammergenoeg bleek dat ze onze kamersleutel nog steeds niet gevonden hadden. We konden de deur gewoon open houden, euh geen goed idee. Uiteindelijk sloten we toch de deur met hun belofte dat ze de sleutel vanmiddag zouden hebben. Ondertussen hadden we vast al onze spulletjes verzameld voor de kids. En goed nieuws, geloof het of niet maar alles wat ik gekregen heb is meegekomen. Om 8.00 uur schoven we aan tafel en kregen we ons ontbijt. De tafel was netjes gedekt. We kregen eerst een lekker stukje meloen waarna we een eitje op bestelling kregen. Marion (de reisleidster) kwam even bij ons aan tafel zitten en zei dat ze 's middags met ons mee zou gaan naar Asociacion Amigos Del Niños Ayudame. Om 9.00 uur stond iedereen klaar voor de stadswandeling. We hadden een gids genaamd Juan bij ons. We zouden eerst 25 minuutjes lopen om vervolgens de Monserat op te gaan. Een berg aan de rand van Bogota. Onderweg kregen we over vanalles een uitleg. Ook hebben we even om en rond het huis van Bolivar gelopen. Een bekend iemand hier in Colombia. Het was een mooie tropische tuin met grote bloemen en veel groen. Daarna gingen we op weg naar het treintje die ons de berg op zou brengen. Onderweg haalde we een zak met wat leek op kleine donuts maar smaakte naar zoete koek, best lekker. Ach gewoon alles proberen toch. De rit met het treintje duurde niet lang. Eenmaal boven bleek het toch best fris te zijn. Het was sowieso niet heel warm. Toch klopte het wat Juan vertelde; in Bogota veranderd het klimaat elke 10 minuten. We volgde een mooi pad dat ons leidde naar een grote witte kerk. Onderweg genoten we van het uitzicht. Aan de ene kant mooi begroeide bergen en aan de andere kant een immens grote stad. We vervolgde onze weg langs een straatje met lekker eten en leuke souvenirs. Ook zagen we de zielige ezeltjes helemaal bepakt onmogelijke stukken berg oplopen. Beneden aangekomen scheidde onze wegen met de rest van de groep. We gingen terug naar het hotel om de spulletjes op te halen en een taxi te bestellen. Dat was nog best lastig aangezien we twee adressen hadden en geen idee hadden welke we moesten hebben. We gokte op degene die op internet het meeste voorkwam. Dat werd een teleurstelling, want het gebouw bleek een oogkliniek te zijn. Marion vroeg binnen of ze wisten waar het was. Deze locatie bleek dat het ooit gezeten heeft. Dat zou dus wel de locatie zijn waar ik vandaan kwam. Ik kreeg een big smile op mijn gezicht toen we bij locatie twee aankwamen. Dat was het wel. Toen we aanbelde kwam er een vrouw naar de deur. Marion legde haar uit wat we kwamen doen en met een lach op haar gezicht deed ze het hek voor ons open. Binnen gekomen werd ik overdonderd door muren vol met foto's van kids, dat was even slikken. De coördinator was niet aanwezig maar we mochten alles zien. Te beginnen beneden bij een open plaats met kinderen van een jaar of 3 tot een jaar of 7. Wat was dat hartverscheurend toen we die plaats opliepen. Patrick en ik konden ons niet meer bewegen omdat ze aan onze been kwamen hangen. Ze riepen vanalles in het Spaans, maar het was duidelijk wat ze wilde... Mee met ons naar Nederland. Nou tranen prikte achter onze ogen hoor. Toen we de zakken met spulletjes open maakte werden ze helemaal enthousiast. Na alles uitgedeeld te hebben en geknuffeld met ze gingen we terug naar de andere ruimte beneden. Na daar nog een emotioneel moment te hebben gehad gingen we naar boven, naar de baby's. En zoals ik weet van mijn ouders kregen wij ook mondkapjes op. Aaahh wat was dat pijnlijk om te zien. Al die kleine schattige baby's huilend om aandacht die ze amper kregen. Er was 1 favoriete baby die altijd lachte, ik zou er zo 1 of 2 willen meenemen. Met een hoofd vol indrukken stapte we weer in de taxi terug naar het hotel. Zelfs Marion was er ondersteboven van, aangezien ze dit ook niet dagelijks mee maakt. Dit was een super mooie ervaring, dit was alles wat ik wilde. Mijn dag kon niet meer stuk, dit zou ik nog vele jaren meenemen in mijn herinnering. Terug gekomen gingen we maar eens wat eten want dat was er nog niet van gekomen. Misschien door de spanning, ik weet het niet maar werd ik in een keer ziek. Stervens koud, terwijl mijn hoofd heet aanvoelde en een dichte neus en pijnlijke keel. Om 17.30 uur kregen we van Marion een briefing over de reis. Klonk prima allemaal, ik heb er zin in! Om 19.30 uur gingen we pas eten in een leuk restaurantje op steenworpafstand van het hotel. Tijdens het eten vertelde ik wat ik die dag meegemaakt had en waarom. Wauw zelfs bij de groep kreeg ik het voor elkaar mensen met waterige ogen te zien. Na mijn soepje ben ik snel mijn bedje ingedoken.

Liefs van ons