Popayan

Woensdag 2 januari

Na het ontbijt om 08:00 uur vertrokken we in onze bus naar Popayán. De witte stad van Colombia ligt op bijna 1800 meter hoog. Dat is een paar uur hobbelen over zandachtige weggetjes. Ergens halverwege komen we bij een controle post, waarbij er vier militairen op de weg stonden. We werden staande gehouden en één militair kwam de bus in. Hij keek aandachtig rond. Marion onze gids vertelde dat we toeristen waren. En de militair wenste ons gelukkig nieuwjaar en een prettige reis. In dit gebied was recentelijk de FARC nog actief. En het leger doet er alles aan om de toeristen te beschermen. Een veilig gevoel. Geen moment voelen wij ons bedreigd. Mensen zijn juist vriendelijk en vinden het bijzonder dat wij hun land komen bezoeken. En als ze maar even engels spreken maken ze een praatje.
We rijden door de jungle en na een korte stop, om even de benen te strekken en wat eten of drinken te kopen, gaan we verder over de slechte wegen, die je nauwelijks wegen kan noemen.
De stad ligt aan de voet van de vulkaan Puracé. Een mooi koloniaal centrum met grote gebouwen en bijna alles is wit. In 1983 is hier nog een flinke aardbeving geweest, maar daar is niet veel van te zien. Het is even zoeken voor onze chauffeur en rijden diverse rondjes om ons hotel te vinden. Aan de buitenkant simpel, maar eenmaal binnen het hek, een echt koloniaal pand met meerdere pleintjes. Ziet er echt leuk uit.
's Middags gaan we de stad even verkennen. Het is een levendige stad en iedereen leeft buiten. Allerlei stands met van alles te koop. Van de nieuwste bioscoopfilms tot aan riemen en etenswaren. Op gegeven moment zag ik een nagelstudio, en vond dat wel wat voor Sandra. En op onze beste spaans tot een deal gekomen. De dame moest eerst allerlei potjes opzoeken met de benodigdheden. Maar na een half uur was ze eindelijk aan de nagels begonnen. Ik heb niet zoveel verstand van acrylnagels, maar het leek wel alsof ze dit voor het eerst deed. Het was echt lachwekkend, maar ik denk dat ik het nog beter zou kunnen. Colombianen zullen niet snel zeggen dat ze iets niet kunnen en beginnen er gewoon aan. Het was een chaos en de nagels? Pfffff vraag dat maar aan Sandra. Een tipje van de sluier? Het potje met acrylpoeder stootte ze om. Gevolgd door het flesje waarmee het gemengd moet worden. Een zooitje dus. Na twee uur en een kwartier waren we het zat en van de vraagprijs hebben we maar de helft betaald en zijn we gewoon weggelopen. Toch nog wat gegeven voor de bijna twee en een half uur werk.
Door het geweldige knutselwerk waren we wat later aangesloten bij de groep, om in een mooi en goed restaurant wat te eten. En ons oog is gevallen op de risotto met champignons en blauwe schimmelkaas. Heerlijk. Duurde wel wat lang. Maar we laten we ons europees gehaast maar achterwege. In het donker terug naar het hotel.